Люблю я край, дэе скрозь вясна,
Дзе ўсё цьвіце, і цьвет нязнаны.
I толькі каліва заганы:
Там не бяроза, не сасна,
А ўсюды пальмы і бананы.
Расьце буялая трава —
Ні мурагу, ні канюшыны,
Сярод кустоў няма крушыны.
Затое постаць хараства
На ўзмор'і сонечнай лагчыны!
Той край заўсёды малады, —
З цяплом, бяз цеснай целагрэйкі.
Пад звон цыкадаў гоман нейкі,
Адно сьпяваюць не дразды,
Не салаўі, а канарэйкі.
Сярод людзей, людзкой бяды
Жывуць і радасьць, і надзеі:
Усіх вясна ласкава грэе.
Той край спрадвеку малады,
Ніхто ў ім, мабыць, не старэе.
|
|
